5 ප්‍රතිචාර

මොකද හිතන්නේ... පොටෝකාරයෝ මෙහෙමද?


ඔන්න මුලින්ම කියලයි පටන් ගන්නේ...  හැමෝම මෙහෙම නැතුව ඇති හැබැයි බොහොමයක් මෙහෙමයි...
වෙඩිම කියන්නේ ඉතින් දැන් කාලේ මහ ඉහලින් ණය වෙලා කොරන දෙයක්නේ. අවුරුදු ගානක් ප්ලැන් කොරොලා වාහනයක් ගන්න පුලුවන් තරම් මුදලක් වියදම් කොරලා ලොකුවට ගන්න වෙඩිමේන් අන්තිමට ඉතිරි වෙන්නේ අර පැය ගානක් එක එක විදිහට ඇක්ට් කරලා  කට්ටකාලා ගත්තු පින්තූර ටික විතරනේ.. එහෙව් ගත්ත පින්තූර ටික ඇල්බම් එකට දාල දෙන්න අවුරුදු එකහාමරකටවත් බැරිවුන පොටොකාරයෙක් ගැනයි මේ කතාව...

ලියන මහත්තයාගේ වෙඩිමේ පින්තූර ගන්න බාර දුන්නු පොරව මුලින්ම හම්බුවෙන්න ගිය වෙලාවේ කතා කලේ නිකන් පණ දෙන්න වගේ... හරි අහින්සක විදිහට කතාකරන පොරට ඇඩ්වාන්ස් එකක් දිලා එහෙම ආවේ මිනිහගේ ගාන අපිට දරන්න පුලුවන් වුන නිසා. කොහොම හරි හරියටම වෙඩිමට මාසයකට කලින් කොල් එකක් දීලා බැලන්ස් එක ගන්නත් අමතක කලේ නෑ.

ඔන්න ඉතින් වෙඩිමත් ඉවරයි කිවුවලු... පහුවදාම DVD එක ගිහින් ගත්තා පින්තුර ටික ‍තෝරලා දෙන්න. පින්තූර ටික ‍තෝරලා දුන්නත් එතනින් එහාට වෙන දෙයක් නෑ වගේ.. මාස ගානක් ගියා.. කොල්ස් හැටහුටාමාරක් දුන්නාත් ඒ හැම වෙලාවෙම කිවුවේ එදාට දෙන්නම්...  මෙදාට දෙන්නම්... 


ඔය කෝල් එකක් දුන්න අතරේ මෙන්න මූ කියපි ‍තෝරලා දුන්න පින්තූර ටික කඩේ මාරුකරනකොට නැතිවෙලා කියලා.. ලියන මහත්තයා වැඩේ කෙරෙන්න ඕන නිසා ආයිමත් ‍තෝරලා දුන්නා... කොහොමෙන් හරි  අමරුවෙන් ගිය ඔක්තෝම්බර් මාසේ  පි‍ටු ටික ඉල්ල ගත්තා හරි වැරදි බලන්න.. පහුවදාම ආපහු යැවුවත් අද වෙනකම් නො කෝල්... කෝල් කලත් නෝ ආන්සර්..

ලියන මහත්තයා තමන්ගේ නෝනා කැන්දන් ඇවිත් දැන් අවුරුදු එකහාමරක් වුනා.. මාස තුනක පොඩි කොලු පැටියෙකුත් ඉන්නවා දැන්.. එත් අර කිවුවා වගේ කට්ට කාලා ගත්තු වෙඩිමේ පින්තූර ටික තමා තාම නැත්තේ.

මොනවා කරන්නද කියලා හිතාගන්න බැරුව ඉන්නේ.. හෙට අනිද්දා වෙඩින් ගන්න ඉන්න උන් ඉන්නවනම් එක උපදෙසයි තියෙන්නේ.. ඇල්බම් එක අතට හම්බුවෙනකම් සල්ලි ගෙවන්න එපා....

2 ප්‍රතිචාර

‍දො‍ළ‍හක්‍ ‍ත‍ර‍හන්‍ ‍බැ‍ලු‍වෙ‍මි..

කාලෙකට පස්සේ ලියන මහත්තයාට නාටකයක් බලන්න අවස්තාවක් හම්බුනා.

 කතාවේ නම දොළහක්.. කතාවට තේමාව වෙන්නේ Reginold Rose ගෙ Twelve Angry Men කියන නිර්මාණයයි. කතාවේ සාරාංශය බොහොම අමාරුවෙන් හොයා ගත්තේ මෙතනින්..

"දොළොස් දෙනෙකුගෙන් සමන්විත ජූරි සභාවක එකොළොස්දෙනෙකුම එකග වූ තීන්දුවක්, සාධාරණ සැකය මත පදනම්ව විරුද්දව ඡුන්දය පළ කළ එක් තනි සභිකයෙකුගේ පෙළඹවීම නිසා යළි සලකා බැලීමට බල කෙරෙන ආකාරය මේ නාට්යය තුළින් පිළිබිඹු වෙයි. ඝාතන නඩු විභාගයක් අවසානයේදී, විනිශ්චයකාරවරයා විසින් තීන්දුවක් දීමේ වගකීම ජූරි සභාව වෙත පවරන අවස්ථාවෙන් කතාව ආරම්භ වෙයි.බෝහෝ අපරාධ නඩුවදී සේම මේ නඩුවේදීත් ජූරි සභිකයින් දොළොස්දෙනා ඒකමතිකව ‘‘වැරදිකරු ’’ හෝ ‘‘නිවැරදිකරු’’ යන තීන්දුවට එළඹිය යුතුවෙයි. තීන්දුව ‘වැරදිකරු’ වූවොත්, විත්තිකරුට මරණ දඩුවම හිමිවීම අනිවාර්ය බවද ජූරි සභාවට විනිශ්චයකරු විසින් දැනුම් දෙනු ලබයි.නඩුවෙන් විභාග කෙරෙන්නේ, ගැටවර වියේ සිටින කොල්ලෙකු සිය පියා ඝාතනය කළේද නැද්ද යන්නයි. 

තීන්දුවක් ගැනීම සඳමහා ජූරි කාමරයට යන මේ පුදුගලයින් දොළොස්දෙනා, එහිදී එකිනෙකාගේ පෞරුෂයන් සහ චරිත ස්වාභාවයන් හඳුනා ගනී. මුලූ සාකච්ඡාව පුරාම කිසිම සභිකයෙකු අනෙකාට නම කියා කතා කරන්නේ නැත.එකිනෙකාගේ නම් මොනවාදැයි ඔවුන් දන්නේ නැත. ජූරි සභිකයින් කිහිපදෙනෙකුට විවිධ හේතු නිසා නඩුවේ විත්තිකරුවා කෙරෙහි කලින්ම ගොඩනගාගත් අගතිගාමී ආකල්ප ඇත. ඔහුගේ ජාතිය, ඔහුගේ සමාජ පසුබිම නිසා ඇතැමෙක් ඔහු කෙරෙහි අප්රසාදයක් ඇතිකරගෙන සිටින අතර, තමන්ගේ පුතා සහ තමා අතර ඇති ගැටුම්කාරී සම්බන්ධතාව හරහා මේ සිද්ධිය කියවන තවත් ජූරි සභියෙකුට විත්තිකාර කොල්ලා සහ සමස්ත සිදුවීම පිළිබඳ තමන්ගේ පෞද්ගලික අත්දැකීමෙන් වියුක්තව බැලිය නොහැකිය." 

ලියන මහත්තයා කතාව ගැන කියන්න නෙමේ යන්නේ.. මොකද ලියන මහත්තයාට ඔය විචාරක මොකක්ද එක නෑ.. කතාව නියමයි.. හැබැයි පටන් ගත්ත වෙලාවේ ඉදන් ඉවර වෙනකන් මල පැනලා හිටියේ පිටි පස්සෙ හිටපු එකත් එක්ක..

ඔය ලයනල් වෙන්ඩ්ට් ගිහින් නාට්යක් බලපු ඇයෝ දන්නවා ඇතිනේ එකේ තියන පහසුකම්... අර පරණතාලේ වියපු පුටුනේ දාලා තියෙන්නේ.. එකෙත් ගතියක් තියනවා.. මොකද කුශන් කරපු පුටුවල වාඩිවෙලා පුරුදු අපිට අරම පුටුවක වාඩි උනාම ඉස්සර කාලේ අපේ ගෙවල් මතක් වෙනවා.. එවායින් වැඩක් නෑ ආපහු කතාවට ආවනම්...

ඔන්න ඉතින් කතාව පටන් ගත්ත වෙලාවේ ඉදන් පිටිපස්සේ වාඩිවෙලා උන්නු හාදයාගේ වැඩේ මගේ පුටුව එක්ක සෙල්ලම් දාන එක.. පොර පුටුවේ හිඩස කකුල තියලා හොල්ලනවයි පුටුවට පයින් ගහනවයි ඉවරයක් නෑ ලියන මහත්තයා කීප පාරක්ම පස්ස හැරිලා බැලුවත් වැඩේ අඩුවෙන පාටක් නෑ.. අනික් අයට බාදා වෙන නිසා අමාරුවෙන් කට වහගෙන පුටුව හිමීන් සීරුවේ ඉස්සරහට ගත්තා.. ඉවර වෙලා එලියට ආවම හොදට කියලා දෙන්න අමතකලේ නම් නෑ.. පොර ඒ වෙලාවේ කතා කලේ නිකන් ලයනල් වෙන්ඩ්ට්එකේ අයිතිකාරයා වගේ...

අපි කවුරුත් කැමති කරදරයක් නැතිව ආතල් එකේ කරන වැඩක් කරන්න.. ඒ වගෙම ලියන මහත්තයනම් ගොඩක් වෙලාවට අමාරුකම් කට්ට කාගෙන ඉදලා තියනවා අනික් මිනිස්සුන්ට කරදරයක් වෙයි කියලා. එත් සමහරු හැසිරෙන්නේ නිකන් මේ ලෝකේ ජිවත් වෙන්නේ එයාලා විතරක් වගේ..

 අනේද මන්දා..
7 ප්‍රතිචාර

පූජනීය කැළණියේ අසුන්දර පැතිකඩ






මේකත් ලියන මහත්තයා ලබපු අත්දැකීමක්.


මේ මාතෘකාව ටිකක් විතර විවාදයකට යන්නත් පුලුවන්. ලංකාව ඉතින් අර මොන නිදහස තියන රට නේ..

මේකයි කතාව ...

මේ ලගකදී ලියන මහත්තයාට කැළණි පන්සලට යන්න වුනා. කැළණිය කියන්නේ බෞද්ධ අපිට වැදගත් තැනක් නේ.. "උපන්දා සිට කරපු පවු නැත වරක් වැන්දොත් කැලණියේ" කියලා පරණ කියමනකුත් එක්ක ගොඩක් ශ්‍රද්ධාවෙන් ලියන මහත්තයත් ගමන යන්න ලැස්ති වුනා .

කොහොමෙන් හරි කැළණියට ඇවිත් පන්සලට ඇතුල්වෙන තැනදී ලියන මහත්තයාට මුණ දෙන්න වුනේ හරිම ඇබැද්දියකට...

ඇතුල්වෙන තැන රෝද පුටුවක හිටපු අසනීප ගෑනු ලමයෙකුට පොඩි ආධාරයක් කලා විතරයි ලියන මහත්තයාව හිගන්නෝ 20ක් විතර වටකර ගත්තා. හරියට නිකන් පාන් කෑල්ලක් වට කරගත්ත කාක්කෝ රැලක් වගෙ. ලියන මහත්තයට ඇත්ත හිගන්නෝ කවුද කියලා හිතා ගන්න බැරි තරමට නානා විදිහේ කට්ටිය එතන හිටියා.. ලෙඩ්ඩුන් ගෙ ඉන්දලා වන්දනා ගමන් යන අම්මලා වගේ විවිධ හේතු කියපු කට්ටියගෙන් බේරිලා පන්සලට ගියේ මාර ගේමක් දීලා. නොදුන්නොත් ගුටි කන්නවෙයිද කියලත් හිතුනා..

ආයිමත් එද්දිත් යද්දි වුන සන්තෑනියම තමා..මේ සැරේ දීලා නෙමේ.. කලින් පාර දුන්න එක මතක තියන් ඉදලා වගේ ආයිමත් වටකර ගත්තා... වාහනේට ගොඩවෙලා යනකන්ම හිගන්නෝ ටික අත අරින්නෙම නෑ. මේ අත්දැකීම තව කිපදෙනෙකුත් අත් විදිනවා ලියන මහත්තයා බලන් හිටියා ..

ලියන මහත්තයා දැක්කා මේ කට්ටිය සංවිධානාත්මකව මේ වැඩේ කරගෙන යන විත්තිය. එක්කෙක්ට දුන්නොත් හරි දෙනවා දැක්කොත් හරි අනික් සෙට් එකට පණිවිඩය යනවා. කස්ටිය එතකොට වටවෙනවා.එක්කෙනෙක්ට දුන්නොත් හැමෝටම දෙන්න වෙනවා වගේ වැඩක් එතන දී වෙන්නේ.. මේ වගේ පූජණීය තැනක දී මෙහෙම දෙයක් වුනාම ටිකක් අපහසු තාවයකට වගේම සමහරුන්ට ටිකක් කේන්තිත් යනවා ලියන මහත්තයා බලාගෙන උන්නේ..

නැතිබැරි කෙනෙක්ට යමක් දෙනවා කියන්නේ පිනක්. හැබැයි ලියන මහත්තයා දකින විදිහට කාට දෙනවද කියන එක දෙන කෙනාගේ කැමැත්ත.. නමුත් දෙන්න බල කරන එක අනුමත කරන්න බෑ..

Latest Tweets

 
;