කොහොමෙන් හරි ඒ ගෙවුන අවුරුදු දෙකේ ආතල් වගෙම චාටරුත් තිබ්බා. සතියේ දවස් 5 වැඩ කරලා සෙනසුරාදයි ඉරිදයි කැම්පස් යාම තමයි තිබ්බ ලොකුම චාටර් එක. අපේ පන්තියේ බහුතරයක් අවුරුදු 30 පැනපු උදවිය වුන නිසාමද කොහෙද බැච් එකේ ෆිට් එක ගැන අමුතුවෙන් කියන්න දෙයක් තිබ්බේ නෑ. උදේ 9ට පටන් ගන්න පන්තිය හවස 4 විතර වෙනකම් තිබ්බත් මුල් වාරයේ විභාය වෙනකම්ම පන්තියෙන් බාගයක් විතර එකිනෙකා අදුරන්නේ නෑ. ඒ තරම්ම බැච් ෆිට් එක. කොහොමෙන් කොහොම හරි හෙන ගේමක්දිලා ගිය ට්‍රිප් එකට පින් සිද්ධ වෙන්න කට්ටිය ටිකක් විතර සෙට් උනා. උනා කිවුවට සෙට් වෙන්න සිද්ධ වුනා කිවුවොත් නිවැරදි.
ඔය මොනවා උනත් ලියන මහත්තයාගේ ආතල්ම වැඩේ තමයි අකමැති ලෙක්චර්ස් තිබ්බ දවස් වල එවා කට් කරලා කැම්පස් එකේ සෙල්ලන් කරන පොඩි උන්ට (පොඩි කිවුවේ උපාධි කරන උන්ට හරිද..) සෙට් වෙලා හවස් වෙනකම් ක්‍රිකට් ගහන එක. අපරාදේ කියන්න බෑ පොඩි වුන් ටික ලියන මහත්තයාගේ වයස ගැන බලන්නේ නැතුව ටීම් එකකට දැම්මා. දැම්මට ඉතින් උන් තරම් හැකියාවන් පෙන්නන්න බැරිඋන එක වෙනම සීන් එකක්. එපා වෙලා නවත්තනකම් සෙල්ලම් කරන තරම් වෙන ආතල් එකක් තවත් තිබ්බේ නෑ. ඔය සෙල්ලම නිසාම ලියන මහත්තයාට පොඩි උන් සෙට් එකක්ම අදුන ගන්න පුලුවන් උනා. උන්ගේ කැම්පස් අත්දැකීම් ගැන කියන කතා ඇහුවාම අර කැම්පස් යන්න බැරි වුන එක ගැන තිතේ පොඩි අවුල ඩබල් ත්‍රිබල් උන අවස්තා බොහොමයි..
කොහොමෙන් හරි අවුරුදු 2 ගතවෙලා ලියන මහත්තයා මාස්ටර් උපාධිය ඉවර කරලා කැම්පස් එකෙන් සමුගත්තා. අන්තිම ටිකේ පොඩි ගැන්සිය එක්ක සෙට් වෙන්න හම්බුනෙ නැ තිබුන වැඩ ගොඩ එක්ක. අදටත් ඒ සෙට් එකේ කිහිප දෙනෙක් එක්ක Facebook skype වලින් සෙට් වෙනවා.. එත් ඉස්සර වගේ ආතල් නෑ.. කැම්පස් එක පහුකරන් එක වාරයක් පාසාම ඒ මතකයන් ආයිත් අලුත් වෙනවා....
2 ප්‍රතිචාර:
මොකද්ද දැන් ඔයා කරපු මාස්ට එක
මාස්ටර් ඉන් ඉන්ෆොමේශන් මැනේජ්මන්ට්...
Post a Comment