නැන්දාගේ පාඩම

මේ කතාව ගොඩක් වෙලාවට අපි හැමෝම අත්දකින දෙයක් වෙන්න පුලුවන්. දැන් පරම්පරාව ඉතින් ගොඩක් හයි ෆයි නේ.. මොබයිල්, ටැබ් ලැප්ටොප් වල ඉදලා නානා ප්‍රකාර තාක්ෂණවල හිර වෙච්ච හිරකාරයෝ වගෙ කිවුවොත් නිවැරදි මම හිතන්නේ. මොකද ඔය තාක්ෂණය නැතිව දවසක් ජිවත් වෙනවා කියන්නේ මරනවා වගේ නේ.

ඔන්න ඉතින් මේකයි සිද්ධිය...

පොර ටොක්ස් දුන්නත් ලියන මහත්තයත් ඔය හිරකාරයෝ ගොඩට වැටෙන පොරක්.. නිවාඩුවක් ලැබුනත්, වැඩ ඉවරවෙලා ගෙදර ආවත් කරන්නේ ලැප්ටොප් එක දිග ඇරගෙන මොනවා හරි කොට කොට ඉන්න එක. ගොඩක් වෙලාවට  අම්මාගෙත් සමහර වෙලාවට නෝනා පොඩ්ඩගෙත් උදහට ලක්වෙන්න මුලික හේතුව මේක තමයි. ඉතින් ඒ වේලාවට කරන වැඩේ පහදලා දෙන එක තරම් අමාරුක් වෙන නෑ. ඉතින් එහෙව් එකේ අපේ නැන්දා උත්තමාවිය මට කියල දුන්න පාඩමක් තමයි මේ.

සුපුරුදු විදිහට සෙනසුරාදා දවසේ ලියන මහත්තයා ලැප්ටොප් එකේ කොට කොට ඉන්නකොට, මමතුමාගේ ආදරණීය නැන්දා ගෙදරට කඩාගෙන පහත් වුනා.. අපේ නැන්දා 50 දශකයේ ඉපදිලා හිටපු නිසා ටිකක් විතර වයසයි. ඒ වගේම කතාවට සෙට් උනොත් බඩුම තමා. ඔය වග කලින්ම දන්න නිසා ලියන මහත්තයාත් ඉතින් නැන්දව පිලිඅරගෙන හෙමින් සීරුවේ අපේ නෝනා පොඩ්ඩට බාර දීලා ආපහු කරන වැඩේට බැස්සා..

 ටික වේලාවකින්,

"ලොක්කෝ මොනවද බන් උබ ඔය මගුලේ ඔබ ඔබ ඉන්නේ?" ආදරණීය නැන්දා ලියන මහත්තයාව අමතනවා...

කෙලිනවා කිවුවලු තාප්පෙට.... දැන් ඉතින් වැඩේ කොරලා හමාරයි..

"නෑ නැන්දේ මේ පොඩි වැඩක්.."

"පොඩි හරි ලොකු හරි.. ගෙදරට කවුරු හරි අවමත් උබ ඔය මගුලෙද එල්ලිලා ඉන්නෙ?"  නැන්දා ආයි ගේම් ඉල්ලනවා...

"මෙයාට කියලා වැඩක් නෑ නැන්දේ.. ඕකේ එල්ලුනාම කන්න බොන්නත් ඕනේ නෑ මෙයාට" අපේ නෝනා පොඩ්ඩත් සෙට් වෙලා. හරියට නිකන් කාන්තාවන්ට සම තැන ඉල්ලන්න කරන උද්ගෝෂනයක්  වගේ... බෝඩ් කෑලී ටික විතරයි අඩු.. සටන්පාඨ එමටයි....

"හරි දැන් මම මේ වැඩේ කරන එකේ වැරද්ද මොකක් ද? මේක මගේ රස්සාවේ හැටිනේ" මමත් සෙකන්ඩ් වෙන්න අකමැති කමටම කටට ආපු කෙබරේ අත ඇරියා..

"ඈ බන් ලොක්කෝ උබට සෙනසුරාද ඉරිදා වැඩ කරනවාට ගෙවනවද පුතේ?" එතනට අඩුවෙලා හිටපු අපේ මවුතුමියත් සෙට් වුනා කාන්තා නිදහස උදෙසා...

මට ඉබේමටම  වටපිට බැලුනා කවුරු හරි පිරිමි පරානයක් ඉන්නවද කියලා උදව්වට.. කරුමෙට එදා මම විතරයි..

"හරි දැන් මට මොකක්ද කරන්න කියන්නේ?"

" අමුතුවෙන් උබට කියන්න දෙයක් නෑ නේ. තමන්ගේ පවුලත් එක්ක කතා බහ කරලා හිටපන්කො මනුස්සයෙක් වුනාම" නැන්දා ගේම අත අරින්නෙම නෑ වගේ.

"හරි දැන් කතා බහ කරන්නෙ නැද්ද ඔයලත් එක්ක?"

 "පුතේ මිනිහෙක්ට තියන වැදගත්ම දේ ඔය මගුල ඔබ ඔබ ඉන්න එක නෙමේ. මිනිස්සු එක්ක කතාබහ කරලා හිනාවෙලා ඉන්න එක. මොකද අන්තිමට ඔය බම්බු එකක්වත් නෑ ඔනවෙලාවට... ඉන්නේ මිනිස්සු විතරයි..."

අපේ නෝනා පොඩ්ඩගේ ජයග්‍රාහී හිනා හඩ මැද්දෙන් ලියන මහත්තයා එතනින් පලා ගියේ වෙන කරන්න දෙයක් නැති කමටත් වඩා කිවුව කතාවේ ඇත්ත නිසා.....

ඇත්තටම පොඩි කේන්තියක් ආවත් නැන්දා කියපු කතාව ගැන ලියන මහත්තයාට දෙපාරක් හිතන්න වුනා. මොකද කිවුවොත්, රස්සාවේ හැටියට ලියන මහත්තයාට දවසෙන් ගොඩක් වෙලා වැඩ කරන්න වෙන්නේ ලැප්ටොප්  එක්ක. එකෙන් සම්බන්ධවෙන ස්යිබ්ර් ලෝකයේ ජිවත් වුනාට හැබැම සතුට තියෙන්නේ මිනිස්සු එක්ක තියන සම්බන්ධවලින් කියන එක ටිකක් විතර අමතක වෙල උන්නේ. ඉතින් ලියන මහත්තයා මේ සිද්ධිය දකින්නේ තමන්ගේ ඇස් ඇරවීමක් විදිහටයි....