‍දො‍ළ‍හක්‍ ‍ත‍ර‍හන්‍ ‍බැ‍ලු‍වෙ‍මි..

කාලෙකට පස්සේ ලියන මහත්තයාට නාටකයක් බලන්න අවස්තාවක් හම්බුනා.

 කතාවේ නම දොළහක්.. කතාවට තේමාව වෙන්නේ Reginold Rose ගෙ Twelve Angry Men කියන නිර්මාණයයි. කතාවේ සාරාංශය බොහොම අමාරුවෙන් හොයා ගත්තේ මෙතනින්..

"දොළොස් දෙනෙකුගෙන් සමන්විත ජූරි සභාවක එකොළොස්දෙනෙකුම එකග වූ තීන්දුවක්, සාධාරණ සැකය මත පදනම්ව විරුද්දව ඡුන්දය පළ කළ එක් තනි සභිකයෙකුගේ පෙළඹවීම නිසා යළි සලකා බැලීමට බල කෙරෙන ආකාරය මේ නාට්යය තුළින් පිළිබිඹු වෙයි. ඝාතන නඩු විභාගයක් අවසානයේදී, විනිශ්චයකාරවරයා විසින් තීන්දුවක් දීමේ වගකීම ජූරි සභාව වෙත පවරන අවස්ථාවෙන් කතාව ආරම්භ වෙයි.බෝහෝ අපරාධ නඩුවදී සේම මේ නඩුවේදීත් ජූරි සභිකයින් දොළොස්දෙනා ඒකමතිකව ‘‘වැරදිකරු ’’ හෝ ‘‘නිවැරදිකරු’’ යන තීන්දුවට එළඹිය යුතුවෙයි. තීන්දුව ‘වැරදිකරු’ වූවොත්, විත්තිකරුට මරණ දඩුවම හිමිවීම අනිවාර්ය බවද ජූරි සභාවට විනිශ්චයකරු විසින් දැනුම් දෙනු ලබයි.නඩුවෙන් විභාග කෙරෙන්නේ, ගැටවර වියේ සිටින කොල්ලෙකු සිය පියා ඝාතනය කළේද නැද්ද යන්නයි. 

තීන්දුවක් ගැනීම සඳමහා ජූරි කාමරයට යන මේ පුදුගලයින් දොළොස්දෙනා, එහිදී එකිනෙකාගේ පෞරුෂයන් සහ චරිත ස්වාභාවයන් හඳුනා ගනී. මුලූ සාකච්ඡාව පුරාම කිසිම සභිකයෙකු අනෙකාට නම කියා කතා කරන්නේ නැත.එකිනෙකාගේ නම් මොනවාදැයි ඔවුන් දන්නේ නැත. ජූරි සභිකයින් කිහිපදෙනෙකුට විවිධ හේතු නිසා නඩුවේ විත්තිකරුවා කෙරෙහි කලින්ම ගොඩනගාගත් අගතිගාමී ආකල්ප ඇත. ඔහුගේ ජාතිය, ඔහුගේ සමාජ පසුබිම නිසා ඇතැමෙක් ඔහු කෙරෙහි අප්රසාදයක් ඇතිකරගෙන සිටින අතර, තමන්ගේ පුතා සහ තමා අතර ඇති ගැටුම්කාරී සම්බන්ධතාව හරහා මේ සිද්ධිය කියවන තවත් ජූරි සභියෙකුට විත්තිකාර කොල්ලා සහ සමස්ත සිදුවීම පිළිබඳ තමන්ගේ පෞද්ගලික අත්දැකීමෙන් වියුක්තව බැලිය නොහැකිය." 

ලියන මහත්තයා කතාව ගැන කියන්න නෙමේ යන්නේ.. මොකද ලියන මහත්තයාට ඔය විචාරක මොකක්ද එක නෑ.. කතාව නියමයි.. හැබැයි පටන් ගත්ත වෙලාවේ ඉදන් ඉවර වෙනකන් මල පැනලා හිටියේ පිටි පස්සෙ හිටපු එකත් එක්ක..

ඔය ලයනල් වෙන්ඩ්ට් ගිහින් නාට්යක් බලපු ඇයෝ දන්නවා ඇතිනේ එකේ තියන පහසුකම්... අර පරණතාලේ වියපු පුටුනේ දාලා තියෙන්නේ.. එකෙත් ගතියක් තියනවා.. මොකද කුශන් කරපු පුටුවල වාඩිවෙලා පුරුදු අපිට අරම පුටුවක වාඩි උනාම ඉස්සර කාලේ අපේ ගෙවල් මතක් වෙනවා.. එවායින් වැඩක් නෑ ආපහු කතාවට ආවනම්...

ඔන්න ඉතින් කතාව පටන් ගත්ත වෙලාවේ ඉදන් පිටිපස්සේ වාඩිවෙලා උන්නු හාදයාගේ වැඩේ මගේ පුටුව එක්ක සෙල්ලම් දාන එක.. පොර පුටුවේ හිඩස කකුල තියලා හොල්ලනවයි පුටුවට පයින් ගහනවයි ඉවරයක් නෑ ලියන මහත්තයා කීප පාරක්ම පස්ස හැරිලා බැලුවත් වැඩේ අඩුවෙන පාටක් නෑ.. අනික් අයට බාදා වෙන නිසා අමාරුවෙන් කට වහගෙන පුටුව හිමීන් සීරුවේ ඉස්සරහට ගත්තා.. ඉවර වෙලා එලියට ආවම හොදට කියලා දෙන්න අමතකලේ නම් නෑ.. පොර ඒ වෙලාවේ කතා කලේ නිකන් ලයනල් වෙන්ඩ්ට්එකේ අයිතිකාරයා වගේ...

අපි කවුරුත් කැමති කරදරයක් නැතිව ආතල් එකේ කරන වැඩක් කරන්න.. ඒ වගෙම ලියන මහත්තයනම් ගොඩක් වෙලාවට අමාරුකම් කට්ට කාගෙන ඉදලා තියනවා අනික් මිනිස්සුන්ට කරදරයක් වෙයි කියලා. එත් සමහරු හැසිරෙන්නේ නිකන් මේ ලෝකේ ජිවත් වෙන්නේ එයාලා විතරක් වගේ..

 අනේද මන්දා..

2 ප්‍රතිචාර:

හරී said...

ඔය වගේ හාල්පාරුවො කොතනත් ඉන්නවා..

Anonymous said...

ඔහොම එව්වෝ කලාකෘතියක් කොහොම රසවිඳිනවාද මන්දා.

Post a Comment

Latest Tweets

 
;